چند ماه پیش مطلبی در مورد همبازی و خاطرات شیرین آن نوشتم،در مورد انجیرهای همبازی ،خور حیر، دره همبازی، فوتبال بازی، درخت های زیبای خرگ و گنزهای سیاهش و تمام صفا و صمیمیتی که در همبازی بود ولی متأسفانه اکنون باید بنویسم خداحافظ همبازی و تمام خاطرات خوش کودکی ها باید بنویسم خداحافظ منطقه بکر و با صفای بندر عامری خداحافظ ساحل زیبا، تپه های ماسه ای، دنیای از خاطره ... خداحافظ
انگار نه انگار که اینجا مردمی هم هستند و اختیار دار محیط زندگیشون هستند و باید با اونها مشورت بشه .شب میخوابیم و صبح بیدار میشیم میبینیم جلو درب خونمون تابلو ورود ممنوع زدند شما حق ندارید از این خط جلوتر بیای وگر نه ...
در ادامه نیز من میگویم این نشان دهنده این است که مملکت ما هر کی هرکی شده و هر شخص و یا گروهی هر کاری که دلشون میخواد میکنند و مردم کی اند .
بازار ما پررونق باشد گور بابای مردم .
جای پای ما محکم باشد گور ... مردم .
میز ما پایهاش محکم باشد .......
وقتی جوونی میخواد یک متر زمین تهیه کنه برای سرپناه زندگیش، قحطی زمینه . بیت المال . منابع طبیعی . محیط زیست و از این چرت ها نوبت به خودشون که میرسه
هیسسسسسسسسس
صداتون در نیاد